Lucasfilm’de The Martian ve Doctor Strange gibi filmler için yıllarca dijital evrenler tasarladıktan sonra, rotasını beklenmedik bir şekilde değiştiriyor. Parlak ekranları ardında bırakıp, yanında dünyayı sıfırdan kurma içgüdüsünü de taşıyarak analog fotoğrafın daha dağınık, sezgisel ve kusurlarıyla yaşayan dünyasına geçiyor. Işığı ve mekânı, zihnindeki imgelerle örtüşene kadar yoğurup bükme becerisini de bu yolculuğa dahil ediyor.

Diebold adeta bir simyacı gibi çalışıyor. Süreci büyük formatlı kameralar ve gümüş baskılarla başlıyor ama asıl hikâye bundan sonra başlıyor. Kostümler elle dikiliyor, arka planlar elle boyanıyor. Modeller, yansımalarını başka bir gerçekliğe dönüştüren eğri aynalarla etkileşime giriyor. Kimi zaman sahneyi fotoğraflıyor, baskısını alıyor, üzerine boyuyor, sonra o baskıyı yeniden çekip bir kez daha dönüştürüyor. Her yeni katman, görüntüyü alışıldık gerçeklikten bir adım daha uzaklaştırıyor — ama paradoksal biçimde, nihai fotoğrafı daha var, daha dokunulabilir kılıyor.

Fotoğraflardaki figürler hâller arasında sıkışmış görünüyor. Bedenler saf harekete ve renge bulanıyor, oranları bilinçli olarak çarpıtılmış; ta ki insan ile başka bir şey arasında salınana kadar. Bunlar geleneksel anlamda portre olmaktan çok, dünyamıza takılıp kalmış rüya kırıntıları gibi.

FOTOĞTAFLAR SIMON DIEBOLD YAZI DEFNE ÇEVİK