İtalyan fotoğrafçı Cinzia Laliscia’nın Finally I Can Go (“Finalmente posso andare”) serisi, kişisel bir kaybın ardından, pandemi koşullarında şekillenen bir görsel günlük. 2020’nin başında, İtalya ilk Covid-19 karantinasına girdiğinde, Laliscia hem büyükannesini hem de teyzesini kaybetti. Onların ölümü, doğrudan salgının sonucu değildi; ancak virüs, ailesiyle arasına aşılmaz bir mesafe koydu. Laliscia, o günleri şöyle hatırlıyor: “Onları kaybettim, ama sanki o kaybı yaşayamadım, olanları sindiremedim. Büyükannem sadece yarım saat uzaktayken bile, yüz yüze veda etme şansım olmadı.”

FOTOĞRAF CINZIA LALISCIA YAZI ESİN ÇALIŞKAN

Finally I Can Go, aynı zamanda Laliscia’nın uzun süredir süregelen bir ilgisini de yansıtıyor: hafıza ile mekân arasındaki bağın keşfi. Onun için fotoğraf, yalnızca bugünün değil, geçmişin izlerini de taşıyan bir alan. Silikleşmiş figürler, karanlık griler, gölgeler… Görsel bir labirentte, özel anlar herkesin iç dünyasında yankılanıyor ve kaybolan varlıklarla karşılaşmanın tuhaf, tanıdık duygusunu hissettiriyor. Finally I Can Go, bu etkileyici anlatımı sayesinde 2024’te Uluslararası 212 Fotoğraf Yarışması’nda birincilik elde etti.