Hollywood’dan geriye kalan enkazı hem ışıltılı hem de cesur bir biçimde ölümsüzleştirdin Harabeler niye sana estetik geliyor? Dünyanın unuttuğu ya da bir kenara fırlattığı şeylerde nasıl bir güzellik buluyorsun?

Aslında bu, özellikle peşine düştüğüm ya da bilinçli olarak yaptığım bir şey değil. O anda bana görsel ve toplumsal açıdan ilginç gelen ne varsa, tümüyle ondan besleniyorum ve işlerim de bu ilginin doğal bir tepkisi olarak ortaya çıkıyor. Sanırım çalışmam, üzerinden bir yıl geçtikten sonra yayınlandığında sorun yaşamam da bu yüzden, uzaklaşmış hissediyorum. Çünkü fikirlerim ve ilgilerim o dönemde etrafımda olup bitenlerden beslendiği ve değişip dönüştüğü için, süreç uzayacak olursa, işin başlangıcındaki ilk dürtüyü unutmuş oluyorum.

Çocukluk bakıcının kurgusal bir versiyonu olan Julie Bullard, yeniden hayal edilmiş kişisel bir mit sanki — üstelik bu kez kamera arkasında Martin Parr var. Julie Bullard’ı diriltme dürtüsünün altında yatan neydi? Senin dramatik vizyonunla, Parr’ın belgeselci gözü nasıl buluştu? Nostalji ve “yeniden yapımlara takıntılı” bir kültürde, bu senin kişisel geçmişini geri kazanma yolun muydu?

Julie’nin ergenlik dönemi estetiği beni gerçekten çok etkiledi. Bu projeyi hayata geçirmek, insanın çocukluğundaki bakıcısını bir tür idol gibi görmesinin aslında oldukça yaygın olduğunu fark etmemi sağladı. Çocukken insanın kolayca büyülenip saplantılar geliştirdiği bir dönem vardır; kendinden yaşça büyük ve (genellikle) daha “havalı” birini görmek, çocukta hayranlık uyandırarak neredeyse Attenborough titizliğinde bir gözlem merakı yaratır. İşte bu, benim büyüme sürecimde çok belirleyici bir dönemdi ve özellikle öne çıkarılması gerektiğini hissettim. Martin ise makro-flaşını belli bir tema ya da konuya çevirerek onu görünür kılmakta uzman. Bu yeteneğinin yanında projeyi ondan başkasının çekemeyeceğini hissettiren birçok başka sebep vardı. En basitinden onun etrafta dolaşmasını izlemenin verdiği salt keyif yeter.